Het lijkt wel vakantie (Roosbeef)

Voor het eerst van mijn leven slaap ik in een cel. De deur staat open en als ik zou willen kan ik vrijelijk naar buiten. Binnen mag namelijk niet gerookt worden.

In de Sovjettijd was Karosta een afgesloten stad binnen Liepāja. Zo'n 40.000 mensen; militairen met hun gezinnen. Alles was aanwezig van een eigen station, sportterreinen en dus ook gevangenis. Het gebouw was ooit bedoeld als ziekenhuis, maar bij de opstand van 1905 werd het ingezet als gevangenis en dat gebleven. Ik slaap op een bed in een blauw geverfde cel. In vroeger tijden stonden er tot 40-50 mensen in een zwarte cel. Later werd het versoepeld naar 3 mensen die konden liggen op een paar planken. De sfeer bij de rondleiding vanmiddag was lacherig. De gids had weliswaar een oud uniform aan en we moesten 2-aan-2 lopen. Eigenlijk deed niemand, jong of oud mee. Het bleef een rondleiding en dingen bekijken alsof je in een oud Frans kasteel bent.

Fietsen door Karosta is vreemder. Het is bosachtig met her en der nog deels bewoonde Sovjetflats. In het midden staat een rijk versierde Russisch orthodoxe kerk compleet met ui-koepel. De bewoners van Karosta kijken niet vriendelijk en het voelt als aapjes kijken. Aapjes van het type Bokito en dan zonder hek er tussen.



Fietsen door Liepāja zelf, door de bossen en door de duinen is dan fijner. Op het strand is de sfeer van in Letland zijn helemaal weg. Lekker zonnetje over de Oostzee en het gevoel dat ik bijkleur. Het lijkt wel vakantie tot ik me om 21:00 moest melden bij de gevangenis.