Vreemd land dat Estland

Na een aantal dagen in Letland gaan we onderweg naar Estland. Na een nacht en ochtend op camping Zanzibare rijden we de lange weg langs de kust van de Baltische Golf. Vanwege een flinke strook bos tussen de drukke weg en het water is er bijna niks te zien van de zee. Dat houden we tegoed voor Pärnu en vandaag voor een korte pauze. Aangekomen in het Soomaa natuurgebied blijkt het guesthouse Riisa Rantso volledig verlaten. Het ligt met andere half-af gebouwen mooi aan de beek, maar waar de natuurorganisatie Soomaa is lijkt onduidelijk. Gelukkig komt op een gegeven moment een vreemde vogel in een auto met kano's op de aanhanger. Hij blijkt een van de twee mannen te zijn van Sooma. Ze hadden mijn mails wel gekregen, alleen de data en zo niet onthouden. Gelukkig weer wel de foto van ons busje, dus werd er iets geregeld. Morgen kunnen we op eigen gelegenheid gaan kanoën. Een paar honderd meter verderop is een plek om vrij te kamperen. Er is een vuurplaats en droge wc en verder niets. We slapen prima met een kletterend beekje naast ons.

De andere ochtend brengt Aiver ons naar de beginplek van de kanotocht. Deze man is minder vreemd dan zijn zakenpartner en vaag; eerder een Estse versie van Bert Visscher. Tegelijkertijd met ons regelt ie een schoolgroep die gaat kanoën en wandelen, belt hij allerlei mensen, onderhoudt zijn kleine dochter en legt hij het belang en verschil van de diverse Fino-Ugric talen uit. Wat een verschil met de stilte van de natuur in Sooma. De Canadese kano bevalt ons prima; we gaan beter rechtuit we eerder hadden met kajaks in de Ardennen. De 6 kilometer in de ochtend leggen we rustig af. Na een picknick besluiten we om ook een wandeling door het bos en richting het moeras te maken. Ook hier gaat het pad over planken door het bos-moeras. Het waterpeil is nu relatief laag; op diverse plaatsen staan bordjes hoe hoog het water de afgelopen jaren is gekomen in het zogenaamde 5e seizoen. In dat seizoen van februari-april stijgt het water enige meters door het smelten van de sneeuw. Nu is alleen het moeras zelf nat. Het grote veengebied ligt tussen zandwallen die het water vasthouden. Aangezien we nog verder moeten roeien gaan we het moeras zelf niet in. Vanaf de uitzichttoren is al wel te zien dat het grootst is met spaarzaam hier en daar berkenboompjes. De laatste 6 km zijn wel wat zwaarder vanwege meer bochten en onze mindere conditie. Net voordat ons water echt op is bereiken we ons bussie weer. Wat zullen we morgen spierpijn hebben.