Riga reprised

Het gaat volgens mij niet meer stoppen met regenen. Vanochtend bleef ik me daarom maar omdraaien. Nu een bak koffie in het restaurant waar ik vannacht op de parkeerplaats stond. Ik was onderweg naar de Kruisheuvel bij Ŝiauliai in Litouwen. Na bijna 2 uur rijden vond ik het 20 km voor de toch waarschijnlijk gesloten camperplek genoeg. Het was ook al bijna 1 uur in de nacht met vanaf Riga continue regen. De enige afleiding was de liftende theaterstudent van tot Jelgava. Daardoor nog wel het groots aangelichte paleis van Jelgava gezien.

Ik ging pas laat weg uit Riga. Dat had niets te maken met de belangrijke ijshockeywedstrijd tussen Letland en Kazachstan of met het Eurovisie songfestival waar ook Letland in de finale stond. Nee, heel onverstandig had ik 's middags een paar glaasjes soort sterke graanjenever gedronken. Dat hoorde echt bij een Oezbeekse pilav en roggebrood met vis hapjes op een de Kalnciemamarkt. Het was zeker lekker en gezellig, maar daarna wel ontnuchteren met koffie, de tijd nemen en nog een keer flink eten.

In 1e instantie had ik niet het plan om Riga weer te bezoeken. Het ligt echter zo centraal in Baltica. Nu bleek dat vorig weekend het Nationaal Kunst Museum na jarenlange renovatie weer was open gegaan. Ondanks de regen en de vele bezoekers aan de stad vanwege de marathon was aantal bezoekers beperkt. Vanwege de marathon moest ik wel zaterdag de stad uit; het schiereiland Kïpsala en dus camping Riverside was tot 's middags afgesloten.

Het Nationaal Museum dus. Het gebouw straalde echt. Het park waardoor ik kwam aanlopen staat al volop in blad en het was grauw weer. Dan ineens stond ik voor de opnieuw en lichtgrijs geverfde kolos aan de brede K. Valdemãra iela. Met een statige trap kom je in de grootste entreehal.
In de volledig nieuwe expositie- en collectiekelder was een grote overzichtstentoonstelling van en door Miervaldis Polis “Illusie als werkelijkheid”. Polis is een van de nationale kunstenaars al uit de Sovjettijd (door alle Letten bezetting genoemd). In het begin was het onwennig totdat je ziet hoe hij met het thema illusie en werkelijkheid speelt. Meer conventioneel is de vaste collectie. Het is bijna een cliché overzicht van kunst door de eeuwen heen. Typisch werk van voor de nationale bewustwording in de 19e eeuw is beperkt. Werk van daarna volgt de internationale trends en de Sovjetkunst regels zonder uitschieters. Er is geenw erk van de naar Frankrijk uitgeweken Marc Chagall (!). Na de onafhankelijkheid volgt een periode van experiment en provocatie. Heel logische en belangrijk voor het land zelf, maar ik vind het minder interessant. Het is wel heerlijk om rond te lopen. Het gebouw is prachtig consequent klassiek gerenoveerd. Op één uitzondering na: vanaf de 3e verdieping is een trap in beton en metaal toegevoegd naar de vloer onder de houten koepel. Deze eerder voor publiek ontoegankelijke ruimte is grootst en wordt in belaag genomen door de witgeverfde ingewikkelde houtconstructies. Hoewel de ruimte gebruikt gaat worden voor exposities is deze al van zichzelf prachtig. Bij mooi weer heeft de ruimte ook toegang tot de dakterrassen op de beide vleugels. Het geheel nodigt uit om nog een keer door het gebouw te zwerven en alle tijdperken tot me te nemen. Verantwoorder en slimmer dan de tot me genomen graanjenevers.