This is the end (of the world as we know it) ?

De laatste kampeernacht is in Nida. Nida ligt op de Koerse schoorwal; een soort smal schiereiland tussen de Oostzee en de lagune de Koerse Haf. Het schiereiland is maar 350 tot 2.500 meter breed en bijna 100 km lang. Vanaf Klaipėda kun je alleen de noordelijke helft bezoeken. Daarna heb je een visum voor Rusland nodig want hoort de Koerse Schoorwal bij de enclave Kaliningrad.

's Avonds maak ik nog een korte wandeling naar het zandstrand aan de zeekant. Het regent en waait stevig. Dus snel terug en daarna toch nog droog naar het dorpje kunnen fietsen. Er is maar een restaurant open en als de drie oudere Duitse dames weggaan krijg ik ook de rekening voor de wijn. Onder een afdakje bij de receptie laad ik nog wat foto's en verhaaltjes op deze reisblog.

De ochtend begint met regen en klaart al snel op. Volledig ingepakt rij ik richting het pontje naar Klaipėda. Bij Nida is een flinke zandduin die uitkijkt op de lagune en ook op de grens met Rusland. Hier is niks te zien van bewaking of afscherming. Het is vooral mooi. De rit tussen de beboste duinen is heel mooi. Het schiereiland wordt bezocht door allerlei toeristen en was ook eerder een kunstenaarskolonie. Dat is wel logisch; het ligt mooi, natuur is inspirerend en de verse vis heerlijk. Een idee rijpt om het hele Litouwse deel een keer over te wandelen of fietsen.

Ruim op tijd kom ik bij de veerhaven aan voor de boot naar Kiel. Nog voor vertrek lees ik “de Kozakkentuin” van Jan Brokken uit. Wat een prachtig boek over de vriendschap tussen de Duits-Baltische edelman Von Wrangel en Dostojevski. In de veerhaven staan weer veel militaire voertuigen. Vermoedelijk is het Amerikaans of NAVO materieel. Wel vreemd dat ze op Russische treinstellen staan. Op de boot kom ik niet verder dan eten, slapen in een zogenaamde slaapstoel en spelletjes op mijn telefoon. Er rest nog slechts een rit van 600 km naar huis. Om 2:15 kom ik aan, na in totaal 23 dagen, ongeveer 2.500 km. Het was een mooie reis.